In 2018 verbleef ik drie maanden in New York en ging ik op zoek naar New York stories. Hieronder lees je mijn eerste (en enige) blog uit dat jaar (gepubliceerd op 13 mei 2018). In april en december 2019 keerde ik terug naar mijn buurtje in East Harlem. Vorig jaar en dit jaar ging / gaat mijn jaarlijkse reis naar NY door corona helaas niet door.

Mijn eerste avond met Maria in New York

Wat lijkt de eerste avond in mijn buurtje in East Harlem lang geleden. Een maand loop ik al rond in New York, de wereldstad die bijna drie maanden mijn thuis en werkplek is. De stad, die in de zeventiende eeuw nog New Amsterdam heette naar mijn geboortestad, verveelt geen moment. De New York stories die ik een blog wil optekenen, liggen voor het oprapen. Sterker nog: het zijn er té veel. En vindt maar eens tijd in een stad die 24 uur per dag mijn aandacht opslokt.

In de Salomon Room van de New York Public Library aan 42th street, een werkplek met historie én Wifi, probeer ik mijn eerste avond in New York toch in woorden te vangen. Aan de muur hangt een portrettengalerij met schilderijen van statige mannen én vrouwen die een grote rol in de Amerikaanse geschiedenis speelden. Onder anderen George Washington, de eerste president van de Verenigde Staten, kijkt toe hoe ik schrijf, schrap, en opnieuw begin. Deze bibliotheek uit 1905, deze záál alleen al, is een verhaal.

Maar terug naar de eerste avond. Mijn broer, schoonzus en nichtje die bijna twee jaar in New York wonen, zijn als verrassing vanuit Greenpoint naar East Harlem gekomen om – samen met een vriendin – mijn aankomst te vieren. Op goed geluk stappen we een Italiaans restaurantje binnen aan de Lexington Avenue, slechts één straat downtown van mijn tijdelijke woonadres vandaan. Eenmaal binnen straalt de waitress ons tegemoet: ze lijkt speciaal te zijn geregeld om mij welkom te heten.

Maria, zo heet ze, ziet eruit als een volslanke en goedlachse Italiaanse mamma. Ze schenkt een welkomstdrankje in, een Peroni biertje, en maakt direct een tafel vrij in het volle restaurant. In rap tempo somt ze de speciale gerechten op die niet op de kaart staan. Aan het einde zegt ze lachend: ‘And now you order pizza right?’ Als ze de pizza brengt, stel ik mij voor als haar buurvrouw voor de komende (bijna) drie maanden. Dit wordt mijn eerste blog denk ik dan: Mijn eerste avond met Maria in New York.

Een maand later heb ik nog geen letter voor een blog op papier gezet. Tot nu dan. Ideeën heb ik genoeg: over het pay what you wish-concept dat mij bijna gratis toegang gaf aan de topmusea Guggenheim en Whitney, over het varen op de Ferry over de East River, over het adopteren van een boom in een Communitygarden in East Village, over metro in metro uit. Het is moeilijk om de rust te vinden om een idee uit te werken tot een New York story. Ik vind het bijzonder om in de stad te zijn, de stad te ervaren. En eerlijk: ik wil in de drie maanden dat ik hier mag zijn niets van stad en de New Yorkers missen.

Ik hoop dat het er nog van komt om terug te gaan naar het Italiaanse restaurant in mijn buurtje om het verhaal van Maria op te tekenen. Zoals het plan was. Maar mijn eerste avond met Maria in New York zal ik niet vergeten. Definitely.

Update: ik heb nog een keer in het restaurantje gegeten, maar Maria was er niet.

Link naar restaurant: http://www.lexingtonpizzaparlour.com/